میثاقی؛ آقای «من»! | نقطه ضعفی که حقیقتا مخاطب را آزار می‌دهد

به گزارش همشهری‌آنلاین، حالا چیزی حدود ۵سال از سپرده‌شدن باکس دوشنبه‌شب‌های شبکه سوم سیما به محمدحسین میثاقی و برنامه فوتبال برتر می‌گذرد. اگر مسائل شخصی و حواشی پرشمار شروع این برنامه را کنار بگذاریم، با نگاهی منصفانه می‌توان به ارزیابی عملکرد این مجری تلویزیونی پرداخت؛ آنجا که حتما ویژگی‌های مثبتی در کار میثاقی وجود دارد، اما بعضی خصیصه‌های منفی همه‌چیز را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و حاصل کار را تا حد زیادی از بین می‌برد.

نقاط قوت

حقیقت آن است که شاید محمدحسین میثاقی به اندازه کافی کاراکتر محبوبی بین مخاطبان نباشد اما اصلا مجری و برنامه‌ساز بدی نیست. او اشراف بسیار زیادی روی وقایع فوتبال ایران دارد و این موضوع حتما به سود کارش تمام می‌شود. تقریبا هیچ اتفاق مهمی نیست که از میدان دید میثاقی خارج باشد.

به علاوه این مجری از سرعت انتقال بالایی هم بهره می‌برد و در لحظه می‌تواند واکنش‌های خوبی به مهمانان داشته باشد. خیلی مواقع پرسش‌های او یا جملاتی که در جواب مهمانان می‌گوید، نشان از همین سرعت انتقال چشمگیر دارد. میثاقی جسارت انتقاد مستقیم از سوژه‌ها را هم دارد و بارها دیده‌ایم چطور مخاطبش را بدون رودربایستی به چالش می‌کشد. تلاش برای نوآوری را هم باید به لیست مزایای او افزود؛ جایی که از همان ابتدا مثلا از ۳کارشناس داوری برای بررسی صحنه‌های مشکوک استفاده کرد یا برای پوشش دربی اخیر پایتخت، توانست به تصاویر گرفته شده از روی لباس داور وسط دسترسی پیدا کند. در نهایت فراموش نکنیم کار میثاقی مثلا نسبت به سال‌های ابتدایی تولید برنامه۹۰بسیار دشوارتر است؛ چون آن زمان هرگز خبری از این همه سایت، صفحه و رسانه نبود و کل فوتبال ایران یک هفته منتظر فرارسیدن دوشنبه می‌ماند، اما امروز هر یک مخاطب را باید از دهان صد شیر قوی بیرون کشید.

نچسب؛ خیلی نچسب

ابتدا مزایای کار میثاقی را نوشتیم تا متهم به یکسویه‌نگری نشویم. با این همه، اگر با وجود تمام این امتیازات باز هم فوتبال برتر آن اقبال مورد انتظار را پیدا نمی‌کند، این موضوع حتما دلایلی دارد. دیگر همه‌چیز هم به دوگانه کهنه میثاقی و فردوسی‌پور مربوط نمی‌شود، بلکه بعضی جاها نوع و جنس رفتار مجری فوتبال برتر توی ذوق می‌زند. اینطور احساس می‌شود که میثاقی به‌شدت علاقه به‌خودنمایی دارد. در هر قسمت شاهد تک‌گویی‌های طولانی این مجری، تماما از زاویه دید «دانای کل» هستیم. او خودش را موظف می‌داند در مورد همه مسائل روز فوتبال ایران اظهارنظر کند و موضع روشن و قطعی بگیرد؛ مثل همین برنامه اخیر که از بیرانوند به‌عنوان بهترین گلر ایران نام برد. چرا؟ اصلا چرا نظرات شخصی این مجری باید برای هواداران مهم باشد؟ خیلی از آنهایی که پای برنامه او می‌نشینند، به پیگیری اتفاقات و سوژه‌های مهم این حوزه علاقه دارند؛ اینکه مصاحبه بازیکنان و مربیان و مدیران را بشنوند یا نظر کارشناسان را در مورد صحنه‌های ملتهب داوری بفهمند. آنها میثاقی را صرفا در چشم گرداننده برنامه می‌بینند و خیلی برای‌شان مهم نیست او در مورد مسائل مختلف چه فکری می‌کند.

محمدحسین اما شیفته سخنرانی، تعیین تکلیف و وایرال‌شدن است؛ همانطور که از استفاده افراطی و غیرضروری از کلمات خارجی لذت می‌برد و لابد فکر می‌کند اینطوری باکلاس‌تر است، همانطور که بعد از این همه سال هنوز از اینکه نشان بدهد با همه اهالی فوتبال رفاقت دارد و صمیمی است، لذت می‌برد. فهمیدیم همه با شما دوست هستند، دیگر نیازی نیست رضا غندی‌پور را هم به اسم کوچک صدا بزنید و روی آنتن نصیحتش کنید! در مجموع اگر از حجم «من» میثاقی کاسته شود، شاید مهم‌ترین مانع موفقیت بیشتر فوتبال برتر کنار برود. این همه خودنمایی، حقیقتا مخاطب را آزار می‌دهد.